KARDELEN

Tek şeyi sevemedim hayatımda;

 Umutsuzluğu yediremedim kendime…
Sonunda ne olacağını bile-bile,
 Santim-santim yanaşarak ona,
   İçine düştüğün olumsuzluk dost olur insana…
Sıcacık yüreği ile kışın ortasında,
Aynı; baharı bekleyen sabırsız bir kardelenin Karlar arasından uzanmasına benzer
           Mart güneşine…

Soğuktur ama bahar için,

 Bir kuş cıvıltısı için kapana düşmüş gibi katlanır soğuğa…
Senin neyine karçiçeği,
  Kaptırdın kendini düşlerine…
Sonra saatler günleri,
  Günler günleri kovalar…
Minicik yüreği ile yaslanarak soğuğa;
  Güneşin doğuşunu izlersin de
    Pervasız, hayat dolu yeşili beklersin öylemi?
Her ayaz ılık-ılık esmese de gövdene,
 Bahar müjdesi vermeden sana,
   Her salınışında karları okşarsın…
Gece olur;
Kar ile kardelenim,
 Yıldız kayışını izlerler omuz omuza…
Artık kar toprak olur, rüzgâr arkadaşın,
  Soğuk dostun oldu senin…
Bir gün yeni ahbaplar getirmez olur kara bulutlar sana,
Daha ılık eser olur rüzgâr,
 Güneş ısıtınca ortalığı, kar çiçeğim boyu uzar sanır…
Kar azalır!
 Acı – acı iniltileri duyulur,
   Suya dönüştüklerinde ağır-ağır…
Ağıt olur güneşin doğuşu,
 Eski coşkulu renklerin kalmıyor senin…
Her gün biraz daha incelen karla
  Her gün biraz daha donuklaşır yaprakların.
 Ölüyorsun be karçiçeğim!
Böylece; karlar erir…
 Kardelen soluklaşır,
  Soğuk biter,
    Kardelen solar!
     Kuşlar ötüşür,
      Karçiçeğim solar!

22.02.1997